bozulmuş, kırılmış ve incinmiş

   Geçtiğimiz pazar günü her zamanki gibiydi. Herşey normal başlamıştı. Ta ki sabah mahmurluğuyla hazırladığım kahvemi alabilmek için sehpaya uzanıncaya kadar. Hafif bir ağrı sonra hızla gelen yoğunluk hissi ve tutuldum. Öyle belim iki büklüm kala kaldım. Oysa ters bir hareket yoktu, hızla birşeye de yüklenmemiştim. Ama farketmez sonuç ortada. Bedenim bozulmuştu. Neyse birkaç gündür yapılan iğneler ve kas gevşetici haplar ile acının yoğunluğu azaldı. Malesef bitti diyemiyorum.

    Tüm bu bel ağrısı süreciyle beraber düşünür oldum. Aslında ilk sağ elimin baş parmağını kestiğimde farkına varmıştım.Yine bir mutfak macerasında tam eklem yerinden yaptığım bu basit, önemsiz, saçma kesik bir anda tüm faaliyetlerimi engeller oldu. Yazı yazabilmek, birşeyleri tutabilmek. Benim gibi herşeyi sağ eliyle yapabilen bir insan için durma noktası. O geçti ve bu sefer belimin arızasıyla işlevsiz hale geldim.

   Oysa biz normalde etrafımızda böyle kırılmış, bozulmuş,  iş yapamaz hale gelmiş nesneleri barındırmayız. Son zamanların en moda deyişiyle "evin enerjisi bozulur" diyerek hemen çöpe yollarız. Ama ya bozulan bizsek.   

   Sadece nesneleri değil bozulduğuna inandığımız insanları da hemen uzaklaştırıyoruz çevremizden. Sadece bedensel değil, maddi ve manevi olarak incinmeler ya da şöyle demeli normali (o neyse artık) bozan herşey dışlamak için bir sebep olabiliyor. Kırılmış parçaları biraraya getirip tutkallamaya hiç sabrımız yok gibi. Hadi sabrettik diyelim bu sefer de hasarı, özrü görmek bizi mutsuz ediyor ve yine sonuç değişmiyor.

   Bazen kırık parçalar da güzel olabilir. Estetik tam olma, kusursuz olma değil birleştirilmiş olma halidir; neyin, nasıl birleştiği. Bizi biz yapanlar da yara izlerimiz, kırışıklıklarımız, ruhumuzdaki tamirat izleri değil mi?

Parçalarını birleştirdiğim kasem ve dağımış boncuk kolyem 
yine de güzeller



Kırık bacaklı oyuncak köpek.
Andrew Baseman koleksiyonundan

Bacağı yerine çivi yerleştirilmiş.